Σήμερα 8 Μαρτίου, δεν προτίθεμαι να αναφερθώ σε ένα πρόσωπο ή γεγονός που έχει κάποια επέτειο. Αποφάσισα να γράψω για μια γυναίκα Φυσικό, τη Lise Meitner (Λίζε Μάιτνερ), τιμώντας στο πρόσωπό της όλες τις γυναίκες, με ότι κι αν ασχολούνται. Όμως, γιατί η Μάιτνερ; Διότι νομίζω, το φύλο της ήταν αυτό που έπαιξε βασικό ρόλο στο να γίνει μια μεγάλη αδικία σε βάρος της, δεν της "επέτρεψε" να πάρει ένα Νόμπελ. Από την άλλη, όπως θα διαπιστώσετε διαβάζοντας το κείμενο, το γεγονός ότι ήταν γυναίκα της έδωσε την ευκαιρία για πολλές πρωτιές.
Η Λίζε Μάιτνερ γεννήθηκε στις 17 Νοεμβρίου 1878 στην Βιέννη της Αυστρίας. Ο πατέρας της ήταν ευκατάστατος δικηγόρος, εβραϊκής καταγωγής και η μητέρα τής καλλιέργησε την αγάπη για τη μουσική. Από την παιδική της ηλικία η Λίζε εκδήλωσε την ισχυρή της κλίση προς τα Μαθηματικά και τη Φυσική. Διαβάζοντας την βιογραφία της Μαρί Κιουρί, αποφάσισε ότι ήθελε και αυτή να γίνει Φυσικός και να ασχοληθεί με την ραδιενεργό ακτινοβολία.
Παρά το ότι η εκπαίδευση στην Αυστρία εκείνη την εποχή δεν προετοίμαζε κορίτσια για το πανεπιστήμιο, οι γονείς της προσέλαβαν κατ' οίκον εκπαιδευτικούς και το 1901 η Λίζε εισήχθη στο πανεπιστήμιο της Βιέννης, όπου είχε καθηγητή τον Λούντβιχ Μπόλτσμαν.
Το 1905 αποφοίτησε από το πανεπιστήμιο με διδακτορικό στη Φυσική. Ήταν το πρώτο διδακτορικό στη Φυσική που απένειμε το συγκεκριμένο Πανεπιστήμιο σε γυναίκα
Το 1907 η Μάιτνερ μετέβη στο Βερολίνο θέλοντας να παρακολουθήσει τα μαθήματα που παρέδιδε στο πανεπιστήμιο του Βερολίνου ο Μαξ Πλανκ. Εκεί συνάντησε τον χημικό Όττο Χαν, ο οποίος έγινε ο σημαντικότερος συνεργάτης και στενός της φίλος. Στις κοινές τους έρευνες η Μάιτνερ ήταν η φυσικός και ο Χαν ο χημικός. Η συνεργασία αυτή κατέληξε, μεταξύ άλλων, στην ανακάλυψη, το 1917, του στοιχείου πρωτακτίνιο. Για την ανακάλυψη αυτή τιμήθηκε με το "Μετάλλιο Λάιμπνιτς" από την Ακαδημία Επιστημών του Βερολίνου.
Η συνεργασία Χαν - Μάιτνερ είχε ξεκινήσει με πολλά εμπόδια. Το πανεπιστήμιο δεν επέτρεπε σε γυναίκες να καταλαμβάνουν επίσημες θέσεις και οι δύο συνεργάτες αναγκάστηκαν να εργάζονται σε ένα διασκευασμένο ξυλουργείο στο υπόγειο του πανεπιστημίου. Το 1912 η ομάδα τους μεταφέρθηκε στο νέο ίδρυμα Kaiser Wilhelm Gesellschaft, όπου επικεφαλής του τμήματος Φυσικοχημείας ήταν ο Φριτς Χάμπερ. Ο Χαν ανέλαβε το ίδρυμα ραδιοακτινοβολίας. Πολύ αργότερα, το 1918, η Μάιτνερ ανέλαβε το τμήμα φυσικής ραδιοακτινοβολίας στο ίδιο ίδρυμα.
Με το τέλος του 1ου παγκοσμίου πολέμου που τους είχε χωρίσει, η συνεργασία των δύο συνεχίστηκε. Αργότερα, το 1929, στην ομάδα προστέθηκε και ο Φριτς Στράσμαν.
Το 1926 η Μάιτνερ έγινε η πρώτη γυναίκα στη Γερμανία που ανέλαβε έδρα Φυσικής στο πανεπιστήμιο του Βερολίνου.
Το 1933, όταν οι ναζί κατέλαβαν την εξουσία, σχεδόν όλοι οι συνεργάτες της Μάιτνερ, έχοντας εβραϊκή καταγωγή, αναγκάστηκαν να παραιτηθούν ή να εγκαταλείψουν τις θέσεις τους και να διαφύγουν στο εξωτερικό. Η Μάιτνερ, επίσης εβραϊκής καταγωγής, προστατεύτηκε αρχικά από την αυστριακή της υπηκοότητα.
Το 1935 ως επικεφαλής του τμήματος Φυσικής του ινστιτούτου Kaiser Wilhelm στο Βερολίνο μαζί με τον Ότο Χαν που ήταν διευθυντής του ινστιτούτου ανέλαβαν το ερευνητικό πρόγραμμα "transuranium research". Η έρευνα αυτή είχε ένα απρόσμενο αποτέλεσμα: την ανακάλυψη της πυρηνικής σχάσης βαρέων πυρήνων.
Αυτό συνέβη το Δεκέμβριο του 1938, 6 μήνες μετά την διαφυγή της Μάιτνερ από το Βερολίνο στη Στοκχόλμη, μέσω Ολλανδίας.
Στη Στοκχόλμη κατέλαβε μια θέση στο εργαστήριο του Μάνε Ζίγκμπαν (Manne Siegbahn), νομπελίστα Φυσικής του 1924, παρά την αντιπάθεια του Σουηδού επιστήμονα στις γυναίκες επιστήμονες. Εκεί συνδέθηκε με τον Νιλς Μπορ, που ταξίδευε συχνά από την Κοπεγχάγη, ενώ διατήρησε τις επαφές της με τους Γερμανούς συναδέλφους της δι' αλληλογραφίας.
Το 1939 οι Χαν και Στράσμαν ανακάλυψαν ότι η ακτινοβολία που εκπεμπόταν από τους πυρήνες ουρανίου όταν βομβαρδίζονταν με νετρόνια ήταν πυρήνες βαρίου, λανθανίου και άλλων στοιχείων. Σχεδόν αμέσως η Μάιτνερ και ο Οτο Φρις, που ήταν ανηψιός της, ανακοίνωσαν ότι το ατομικό μοντέλο που είχε προτείνει ο Μπορ λίγο νωρίτερα ερμήνευε θεωρητικά και ποσοτικά τις εκπομπές που ανακοίνωσαν οι Χαν και Στράσμαν. Υπέδειξαν ότι οι πυρήνες ουρανίου, όταν βομβαρδιστούν με νετρόνια διασπώνται σχεδόν στη μέση και απέδειξαν ότι από το γεγονός αυτό έπρεπε να εκλύεται μεγάλη ποσότητα ενέργειας. Ονόμασαν τη διαδικασία αυτή "πυρηνική διάσπαση". Η Μάιτνερ ήταν η πρώτη που αντιλήφθηκε ότι η διάσημη εξίσωση του Αϊνστάιν E=mc2 ήταν αυτή που εξηγούσε τα τρομακτικά ποσά ενέργειας που απελευθέρωνε η πυρηνική διάσπαση. Ο Χαν διαφωνούσε με την άποψη αυτή, ισχυριζόμενος ότι επρόκειτο για χημική ενέργεια.
Η Μάιτνερ αναγνώρισε την δυνατότητα μιας αλυσιδωτής αντίδρασης ως βάση για την παραγωγή τεράστιων ποσοτήτων ενέργειας. Αυτή η επισήμανση, ωστόσο, ηλέκτρισε την επιστημονική κοινότητα, καθώς ήδη είχε ξεσπάσει ο 2ος παγκόσμιος πόλεμος και η επιστημονική γνώση ήταν σε γερμανικά χέρια. Οι Ζίλαρντ, Βίγκνερ και Τέλλερ έπεισαν τον Αϊνστάιν να συντάξει επιστολή προς τον Πρόεδρο Φράνκλιν Ρούζβελτ με την οποία του εφιστούσε την προσοχή επί του γεγονότος. Ο ίδιος ο Αϊνστάιν είχε σε μεγάλη εκτίμηση την Μάιτνερ, την οποία αποκαλούσε "η μικρή μας Μαρί Κιουρί" Η επιστολή του Αϊνστάιν αποτέλεσε το έναυσμα για τη δημιουργία του Σχεδίου Μανχάταν μερικά χρόνια αργότερα. Η Μάιτνερ, ωστόσο, αρνήθηκε να συμμετάσχει στην ερευνητική ομάδα που δημιουργήθηκε στο Λος Άλαμος λέγοντας "εγώ δεν έχω καμιά σχέση με βόμβες!". Όταν η βόμβα χρησιμοποιήθηκε, η Μάιτνερ δήλωσε ότι η έκρηξη της Χιροσίμα την εξέπληξε ως μη αναμενόμενη και εξέφρασε τη λύπη της για την ανάγκη δημιουργίας μιας παρόμοιας βόμβας.
Μεταπολεμικά, η Μάιτνερ επέπληξε τόσο τον Χαν, στον οποίο είχε απονεμηθεί το βραβείο Νόμπελ Χημείας το 1944, όσο και όλους τους Γερμανούς επιστήμονες που δεν αντιτέθηκαν στο καθεστώς του Χίτλερ. Ο Χαν, ωστόσο, στα απομνημονεύματά του έγραψε ότι αυτός και η Μάιτνερ παρέμειναν φίλοι για πάντα, ενώ εξέφρασε την έκπληξή του όταν έμαθε ότι οι ανακαλύψεις του ήταν αυτές που τελικά οδήγησαν στην κατασκευή της ατομικής βόμβας. Η ίδια η Μάιτνερ δεν τιμήθηκε με το Νόμπελ, για αδιευκρίνιστους λόγους, ενώ αναφέρθηκε ως "βοηθός του Χαν", με τον οποίο υπήρξαν ισότιμοι συνεργάτες για περισσότερα από 30 χρόνια.
Το 1949 η Μάιτνερ απέκτησε τη σουηδική υπηκοότητα και το ίδιο έτος της απονεμήθηκε το Βραβείο του ιδρύματος Μαξ Πλανκ.
Το 1960 μετακόμισε στην Αγγλία για να βρίσκεται κοντά στον ανηψιό της Όττο Φρις, ο οποίος είχε τοποθετηθεί καθηγητής στο πανεπιστήμιο του Κέμπριτζ. Το 1966 της απονεμήθηκε το Βραβείο "Ενρίκο Φέρμι" της Αμερικανικής Επιτροπής Ατομικής Ενέργειας (μαζί με τους Χαν και Στράσμαν). Ήταν η πρώτη γυναίκα που δινόταν αυτό το βραβείο.
Η Λίζε Μάιτνερ απεβίωσε στο Λονδίνο στις 27 Οκτωβρίου 1968, λίγες μέρες πριν εορτάσει τα 90ά της γενέθλια. Στον τάφο της είναι χαραγμένη η επιγραφή, «Λίζε Μάϊτνερ: μια Φυσικός που δεν έχασε ποτέ την ανθρωπιά της».
Στην πορεία μου να συγκεντρώσω υλικό για τη Μάιτνερ και μεταξύ των άλλων, να βρω μια φωτογραφία της, διαπίστωσα ότι σε όλες σχεδόν τις φωτογραφίες φαινόταν "πονεμένη". Σε μια, δυο περιπτώσεις μόνο, φαινόταν να χαράζεται μόλις ένα μειδίαμα στο όμορφο πρόσωπό της.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου